mowa serca

Dziś o języku serca.
Wszak serce każdego z nas posiada swój język, którym chce się z nami komunikować.
Tylko czy my znamy ów język i potrafimy naszych serc słuchać?

Czym jest owa mowa serca?
Jak można ją rozpoznać i jej się nauczyć?

Na pewno w ciszy.
A z tym bardzo wielu z nas ma poważny problem.
Na naszych ulicach, w naszych domach, szkołach i miejscach pracy ludzie bardzo często zagłuszają głos swojego serca.
Słuchawki w uszach to bodaj najbardziej powszechny sposób. 
I bardzo skuteczny również.

Oczywiście nie o każde słuchanie muzyki tutaj chodzi.
Można przecież słuchać muzyki chociażby dla relaksu czy z przyjemności.

Mowa serca jest najtajniejszym językiem naszej duszy, naszego jestestwa.
Słuchanie jej jest potrzebne do życia w harmonii i zgodzie z samym sobą, z Bogiem oraz z otaczającymi nas ludźmi i światem.

W tym słuchaniu głosu swojego serca nie chodzi jednak o to, by popadać w jakąś paranoję.
Ani też o to, by nabawić się schizofrenii. 


Moje serce mówi do mnie po węgiersku.
Nie zawsze jednak, gdyż jestem Polakiem z krwi i kości.
Niestety nie w każdej chwili słyszę jego mowę, bo tak jak inni jestem bardzo pochłonięty codziennością.

Gdy ostatnio usłyszałem je w metrze, mówiło mi o miłości.
Przypomniało mi, że warto kochać.
Upominało mnie poniekąd, bo ostatnio znowu zwątpiłem w miłość.
Tymczasem miłość jest najważniejszym celem naszego życia.
Nade wszystko warto przecież kochać i być kochanym.


Zanurz się zatem w samym sobie.
I słuchaj uważnie.
Z cierpliwością.
Twoje serce zacznie mówić.
Da z pewnością znać o swoim istnieniu.

Uważaj jednak, bo serca bywają nieposkromione i zdradliwe.
I trzeba je czasami ujarzmić.
Nie chodzi tutaj jednak o żadną walkę.
Takie one po prostu są.
To ich natura.

Pomimo tych niebezpieczeństw warto znać ich język.
Wszak pragną one naszego szczęścia i spełnienia.

upadek

Ostatnia miłość doprowadziła mnie do upadku.

A właściwie to do upadku moich ideałów.

Okazało się bowiem, że po raz kolejny byłem naiwny.

Wierzyłem bowiem w słowa bez pokrycia.

W czczą gadaninę.

Czy geje w ogóle potrafią kochać?

Czy potrafią żyć w monogamicznych związkach?

Ostatnia miłość doprowadza mnie do smutnego wniosku, że nie potrafią.

Miłość miedzy dwoma facetami oparta jest głównie na utylitaryzmie.

Na korzystaniu.

Najzabawniejsze w obecnej sytuacji jest to, ze nie cierpię.

Jest mi jedynie smutno.

Czuję zażenowanie.

Frustrację.

I złość.

Na siebie, nie na NIEGO.

Bo to ja po raz kolejny byłem głupi.

Takie podejście to chyba kwestia przyzwyczajenia.

Choć nie mam zbyt wielu facetów na „liczniku”, to jednak już z kilkoma się poznawałem, czy też jakiś nawet czas spotykałem.

I zawsze kończyło się to w sumie podobnie.

Zero konsekwencji.

Tylko słowa rzucane na wiatr.

Chyba przestaje wierzyć w miłość.

I zawdzięczam to najbardziej właśnie ostatniej miłości.

Piszę miłości, bo z mojej strony była to naprawdę szczera i oddana miłość.

Byłem przekonany, że to ta JEDYNA.

W intencje drugiej strony straciłem już chyba wiarę.

Zwłaszcza, że po „rozstaniu” ON nie chce mnie nawet znać.

A ja tylko chciałem GO kochać i dać MU szczęście.

Jestem w Poznaniu.

Kilka dni w moim rodzinnym mieście.

Mieście gdzie i ON mieszka.

Teraz inaczej patrzę na Poznań i na miasto w którym obecnie mieszkam.

Bo kojarzą mi się z NIM.

Mam nadzieje, że to minie skoro ON nie chce utrzymywać ze mną kontaktów… 

Nawet takich na stopie koleżeńskiej.

Czuję się z tym podle, bo wygląda na to że GO skrzywdziłem albo czymś uraziłem.

Aczkolwiek ON utrzymuje, że wcale tak nie jest.

Że to problem leży w Nim, a nie we mnie.

Dać wiarę tym słowom?

Naprawdę nie wiem.

Mam mętlik w głowie i w sercu.

Pomimo wszystko dziękuję MU za ten czas.

Nauczyłem się już być wdzięcznym za wszystko.

list

Drogi M.,

Mija już kolejny dzień bez Ciebie.
Strasznie mi smutno.
Ale też martwię się o Ciebie.

Dziś masz swoje imieniny, wiec nadarzyła się okazja bym napisał choć kilka słów.
Co z nimi zrobisz, Twoja sprawa.
Piszę, bo to dla mnie ważne.
Chciałbym abyś wiedział, co czuję.

Szczerze powiedziawszy, wciąż nie rozumiem, co się wydarzyło.
Skąd ta zmiana frontu u Ciebie.
Dlaczego tak diametralnie zmieniłeś zdanie.

Mówiłeś przecież, że mnie kochasz.
Planowaliśmy wspólne życie.
Dla mnie to nie były puste słowa i czcze deklaracje.

Rozumiem, że czegoś się wystraszyłeś.
Tak to przynajmniej trochę z mojej perspektywy wygląda.
Przecież tak wiele się ostatnio w Twoim życiu wydarzyło...
Chociażby wyjście z szafy, pojawienie się mnie i trudności z A...

Chciałbym byś był ze mną absolutnie szczery.
Byś napisał, co się tak naprawdę stało - w Tobie i pomiędzy nami.
Co konkretnie sprawiło, że podjąłeś takie a nie inne decyzje.
I na ile one są trwałe.

Mi wciąż zależy na Tobie.
Wciąż darzę Cię uczuciem i pomimo wszystko chciałbym być z Tobą.
Oczywiście nie teraz, bo wszystko się przecież nieźle pokomplikowało.
Zresztą też mieliśmy w tym wszystkim chyba za szybkie tempo.
Wszystko można jakoś przecież poodkręcać.

Pozdrowionka,
Twój P.